فقط با یک جرعه سرمست شویم

نخستین قدم برای روی کردن به خدا با سکوت آغاز می شود. اکثر مردم زمان زیادی را به سکوت اختصاص نمی دهند. هنگامی که در جمع هستید سعی کنید با تمام وجود با مردم باشید و در خلوت با خدا باشید. پیوسته سکوت را تمرین کنید و در آن سکوت با خدا باشید. اگر خدا را نداشته باشید هیچ چیز ندارید، اما اگر خدا را داشته باشید همه چیز دارید زیرا خدا سرور تمام هستی ست.
اگر تاکنون به هنگام نیایش نتوانسته اید با خدا ارتباط بیابید اصرار بورزید و از او بخواهید که با شما سخن بگوید. اگر در سکوت های شبانه و سحرگاهی مداومت داشته باشید پس از مدتی پرتویی از نور و سرور الهی را احساس خواهید کرد و همان جرعه شما را سرمست خواهد نمود.
یوگانانداجی

مطلب 2

انسان دارای سه منبع انرژی است. یکی بدن است، دیگری ذهن و سومی قلب. در نقطه ای که این سه جریان باهم تلاقی می کنند،‌ به هم می پیوندند و با هم یکی می شوند، چهارمی پدید می آید و آنرا تنها ( turia ) می نامند که سرآغاز معنویت و دگرگونی و سرآغاززندگی واقعی، راست و درست، جاودان و الهی است. این سه جریان در همه وجود دارد اما آنها به هم پیوسته نیستند. در واقع آنها هریک در مسیری متفاوت حرکت می کنند. ذهن تو را به سویی می کشد، قلب به سویی دیگر و بدن راه خود را می رود. آنها هرگز باهم به توافق نمی رسند.

اگر تو فعالیتهای درونی خود را به تماشا بنشینی، شگفت زده خواهی شد. بدن می گوید " بس است دیگر نخور دارم بالا می آورم" اما ذهن پا فشاری می کند "‌این بستنی خیلی خوشمزه است. فقط یک خورده دیگر..." و قلب می گوید " این خیلی زیباست. " ذهن می گوید "‌تو خیلی نادانی،‌ تو احمقی، دیوانه ای." هر زمان که قلب گرفتار عشق می شود ذهن می گوید " تو کور شده ای" قلب در هر جهتی حرکت می کند،‌ ذهن در آن ایرادی می یابد. آنها در دنیایی متفاوت به سر می برند. هدف مراقبه آن است که به این نیروهای ناموافق کمک کند به هم بپیوندند و با هم هماهنگ شوند. آنگاه تو سرشار از انرژی می شوی، ‌زیرا تمام آن انرژیهایی که در دشمنی با هم بی جهت هدر می رفتند، در اختیار تو قرار می گیرند. و این همان انرژی است که به بالهای تو تبدیل می شود و تو را به فراسو می برد.

مطلب 1

در زبان سانسکریت، کلمه ساندیا که بمعنای گرگ و میش و درست قبل از سپیده دم است، به معنای عبادت نیز بکار می رود. هنگام طلوع خورشید ‌تحولی بزرگ رخ می دهد؛ ‌هستی که در خواب بوده، هوشیار و آگاه می شود. درختان و پرندگان از خواب بر می خیزند و زندگی دوباره همه جا شروع می شود. طلوع خورشید،‌ رستاخیز است. معجزه ای است که هر روز اتفاق می افتد. اگر به خود اجازه دهید که همراه با این لحظه شناور شوید و با این موج حرکت کنید، می توانید تا قله های مرتفع آگاهی بالا روید. هنگام غروب نیز پدیده ای مشابه رخ می دهد. همه چیز ساکت و آرام می شود و به خواب می رود؛‌ آرامش و سکوتی عمیق‌هستی را فرا می گیرد. در این لحظه می توانید به عمق وجودتان سفر کنید. هنگام طلوع می توانید تا قله های آگاهی صعود کنید و هنگام غروب به ژرفای درون خود بروید. هردوی آنها زیباست. بالا رفتن یا به عمق رفتن،‌ هر دو‌، رفتن به ماورای خود است.