فقط با یک جرعه سرمست شویم

نخستین قدم برای روی کردن به خدا با سکوت آغاز می شود. اکثر مردم زمان زیادی را به سکوت اختصاص نمی دهند. هنگامی که در جمع هستید سعی کنید با تمام وجود با مردم باشید و در خلوت با خدا باشید. پیوسته سکوت را تمرین کنید و در آن سکوت با خدا باشید. اگر خدا را نداشته باشید هیچ چیز ندارید، اما اگر خدا را داشته باشید همه چیز دارید زیرا خدا سرور تمام هستی ست.
اگر تاکنون به هنگام نیایش نتوانسته اید با خدا ارتباط بیابید اصرار بورزید و از او بخواهید که با شما سخن بگوید. اگر در سکوت های شبانه و سحرگاهی مداومت داشته باشید پس از مدتی پرتویی از نور و سرور الهی را احساس خواهید کرد و همان جرعه شما را سرمست خواهد نمود.
یوگانانداجی

از پذیرش تا رهایی...

از پذیرش تا رهایی...

گاهی به این فکر می کنم که آیا تکنیک های به عنوان رهایی از ترس ها و زخم ها که در اخبار تجاری روانشناسانه این روزها وارد شده اند. یا بر روی جلدهای کتاب های پشت ویترین برای جلب توجه ما تیتر شده اند؛ موثر هستند!؟ این ترن تبلیغاتی پولساز برای روانشناسان که سریع و تند می خواهند شما از همین امروز لبخند بزنید و شاد و خوشبخت باشید...آیا به صورت طولانی مدت موثر بوده اند!؟ آیا به مرور باعث فرسایش و از خودبیگانگی بیشتر از خود نمی شوند!؟ چه لزومی دارد وقتی خوشحال نیستیم ابراز شادی کنیم! ؟ 

اما به راستی وقتی صادق و مسءول باشیم، و تجربه های فردی خود را بازنگری می کنیم هیچ رهایی و راه فراری نیست، جز ازاینکه آگاه و پذیرا باشیم در مورد اینکه آنچه بر ما گذشته تا مسیر خود را آگاهانه و با معناتر پیش رویم. حقیقتا هر گاه وارد مرحله جدیدی از رشد خود می شویم، حتی زخم های دوران کودکی ما از نو ظهور میکنند و بازیافت می شوند، و ارتعاشاتی از غم و اندوه درون خود احساس می کنیم، که ماحصل رنج هایست که کشیده ایم. اما با هر مرحله از رشد نگرشمان به آنها عوض می شود و رابطه شفقت آمیز ما با این بخش از وجودمان موجب می شوند نگاه عمیق تری به خود بیاندازیم. و با کسب شناخت از خود به شادی حقیقی، و تجربه ناب زیستن خود ، خواهیم دست یافت.