رها کردن خاطرات بد

اگه به لباس کلاس پنجم دبستانتون فکر کنید، معمولا" هیچ دلبستگی عاطفی به اون ندارین. تنها به چشم یک خاطره به اون نگاه می کنین. همه ی خاطرات ما باید به همین شکل باشند. بگذارید خاطره فقط خاطره بماند. باید سعی کنیم دلبستگیهای عاطفیمون رو با خاطرات بدمون رها کنیم! خیلی از ما در اعماق وجودمون هنوز خاطرات بدمون رو دوست داریم! اگه اینطور نیست پس چرا هنوز گاهگاهی توی خلوتتون به اون فکر می کنید و نمی تونید اونها رو رها کنید؟!
برای این کار اولین کاری که باید انجام بدین ، تهیه ی یک لیست از تمام چیزهایی است که می خواهید رها کنید! لیست خاطرات بد، عادات بد و خلاصه هر چیزی که آزارتون می ده رو بنویسید و زیر اونها بنویسید " من مشتاقم نیاز به وابستگی به همه ی اینها را رها کنم." از خودتون بپرسید چقدر مشتاق انجام این کار هستید؟ به واکنشهای بدن و درونتون توجه کنید. از خودتون بپرسید برای این رها کردن چه کارهایی باید بکنم؟ بعد اینها رو پاره کنید و دور بریزید.

نیمه ی تاریک وجود یا سایه:

"کارل یونگ" نیمه ی تاریک وجود را "سایه" می نامد. یونگ گفته: "سایه، آن کسی است که شما نمی خواهید باشید!"
سایه شامل همه ی آن ویژگیهای شخصیتی ماست که سعی می کنیم پنهان و یا نفی کنیم.آن ویژگیهایی که از نظر دوستان و اطرافیان و از همه مهم تر ، خود ما قابل پذیرفتن نیست.

چهره های مختلف سایه:
سایه، چهره های مختلفی داره: ترسو، خشمگین، تنبل، زشت، بی ارزش؛ عیبجو، سلطه جو و.....این فهرست می تونه شامل هر صفتی باشه. هر چه که موجب شرمندگی ماست و وانمود می کنیم که نیستیم. همه ی ویژگیهایی که ازشون بدمون می یاد یا در برابرشون مقاومت می کنیم.
ما در بدو تولد،خودمون رو می پذیریم و دوست داریم، چون پیشداوری نمی کنیم که این ویژگی ما خوبه یا بده.اما به تدریج که بزرگ می شیم، از اطرافیانمون یاد می گیریم که چی خوبه و چی بده. به تدریج یاد می گیریم که بعضی رفتارها باعث می شه قبولمون کنن و بعضی رفتار ها باعث می شه ما رو طرد کنن.ما کم کم ویژگی هامون رو به صورت قابل قبول و غیر قابل قبول تقسیم بندی می کنیم. یعنی از نظر خودمون خوب یا بد. اون وقت به این نتیجه می رسیم که برای این که ، قبولمون داشته باشند، باید خودمون رو از شر صفات بد رها کنیم یا لااقل پنهانشون کنیم!

ما مثل یک قصر بزرگ می مونیم که هزاران اتاق داره. ما هر صفتی رو که فکر می کنیم ما رو غیر قابل قبول می کنه ، به تدریج، در طی سالهای زندگیمون، در اتاق های قصر وجودمون، زندانی می کنیم و به در هر اتاق یک قفل گنده می زنیم تا دیگران متوجه نشن که ما اون صفت بد(بد از نظر ما) رو داریم.

این صفات که ما اون ها رو به بخش پایینی وجودمون می رونیم و در تاریک ترین قسمت وجودمون مخفی می کنیم، نیمه ی تاریک ما رو تشکیل می دن.ما همه ی عمر تلاش می کنیم جوری زندگی کنیم که دیگران ، توجه ی وجود داشتن اون صفات در ما نشن و بدتر از اون ، این که ، حتی خودمون هم از یاد ببریم که اون صفت رو داریم! و این خودش باعث از دست دادن انرژی زیادی می شه.

چرا پنهان کردن برخی صفات در وجودمون( راندن اون ها به قسمتهای تاریک تا هیچ کس ،اون ها رو نبینه) باعث از دست رفتن انرژی ما می شه؟
تمرین: دو تا پرتقال رو توی دستتون بگیرین. تصمیم بگیرین یک ساعت اون دو تا پر تقال رو یه جوری تو دستاتون نگه دارین که نه خودتون و نه دیگران اون ها رو نبینین! اون وقت می بینید چقدر ذهن و وجودتون درگیر می شه و مجبور به صرف انرژی می شید! حالا فکرش رو بکنین برای پنهان کردن صفاتی که در خودمون انکارشون کردیم، چقدر انرژی صرف می کنیم! انگار یک سبد پرتقال رو یک عمر جوری پشتمون قایم کنیم که نه خودمون ببینیم و نه دیگران!

شناخت نیمه ی تاریک وجود به چه دردی می خوره؟