سکوت درون

چشم خود را بسته و به درون بنگرید. به دنبال چیزی نباشید. افکار شناورند، اما شما دنبال آنها نیستید. خیلی راحت بنگرید. اگر آمدند خوب است، اگر هم نیامدند باز هم خوب است. سپس توانایی دیدن شکاف ها را پیدا میکنید. فکری رد میشود، دیگری می آید و شکاف. . . و کم کم متوجه میشوید که فکر روشن و شفاف است، حتی به هنگام عبور آن شکاف را می بینید و آسمان را که پشت ابر پنهان شده. . . هرچه بیشتر با این وضع آشنا شوید افکار بیشتری بیرون رانده میشوند و برای اولین بار همراه با آن سکوت می شوید، احساس می کنید همه چیز سرشار از خوشی است، بدون مزاحمت . . . و اگر این نگاه عادی شود . . . انسان اختلاف ها را از بین می برد . . . آنوقت هیچ چیز خوب، هیچ چیز بد . . . هیچ چیز زشت و یا زیبا نیست . . . و به بودا میرسید. مقام بودا یعنی نهایت بیداری. با نبودن اختلاف تقسیمات از بین می رود، اتحاد ایجاد میشود و فقط یکی می ماند. حتی نمیتوانید بگویید: "یک". کثرت محو میشود، آنوقت وحدت بیکران باقی می ماند، مرزی برای چیزی باقی نیست . . . یک درخت به درون درخت دیگری می خزد، زمین به داخل درخت ها و درخت ها به داخل آسمان و آسمان در بی نهایت . . . شما به داخل من و من به داخل شما . . . همه چیز در هم میروند و تمایزات از بین میرود، مخلوط و آمیخته مثل امواج در امواج . . . وحدت بی کران متحرک، زنده، بدون مرز، بدون اختلافات . . . قدیس با گناهکار یکی می شود و گناهکار با قدیس . . . خوب در بد و بد در خوب . . . روز در شب و شب در روز . . . زندگی در مرگ و مرگ در زندگی می آمیزد. . . آنوقت همه چیز یکی می شوند. فقط در این لحظه است که به مقام بودا دست می یابید. لحظه ای که در آن نه خوب و نه بد، نه گناه و نه تقوا، نه تاریکی و نه روشنایی هیچ چیز مختلف وجود ندارد. تمایزات هستند اما به سبب تربیت چشمانتان . . . تمیز یک تعلیم است . . . تمیز در هستی وجود ندارد . . . تمیز به وسیله شما طراحی شده . . . تمیز به وسیله شما به دنیا داده شده - وجود ندارد . . . حقه چشمانتان است، به شما کلک می زنند . . . ابرها که در آسمان سرگردانند . . . ریشه و خانه ای ندارند